ซ่อนเสน่หา /pearlita /อินเลิฟ

ซ่อนเสน่หา /pearlita /อินเลิฟ / ปก 209 ขาย 150

   อติวิชญ์ ตรีโรจน์พิพัฒน์’ หรือ ‘อาคิฮิเดะ ฮายาชิ’ เพลย์บอยหนุ่มลูกครึ่งรูปหล่อ มือกีตาร์ขั้นเทพแห่งวงดนตรีร็อกชื่อดังของญี่ปุ่น ผู้มีชื่อในเรื่องความปากร้ายและเอาแต่ใจตัวเอง เกิดต้องตาต้องใจสาวบริการหน้าใหม่ในบาร์เหล้าชั้นสูงที่รู้กันดีว่าเบื้องหลังไม่ต่างอะไรกับซ่องนางโลม ติดก็เพียงแต่ว่า แม่สาวไซด์ไลน์คนนี้ช่างดีดดิ้นเล่นตัวเสียเต็มประดา ในเมื่อเสนอเงินมากแค่ไหนก็ยังทำปฏิเสธ ชายหนุ่มจึงจำเป็นต้องใช้เล่ห์ร้ายทุกวิถีทาง ไม่ว่าจะข่มขู่ แบล็กเมล์ หรือต้องออกแรงเพื่อเปลื้องผ้าแล้วลากเธอขึ้นเตียงให้จงได้ เพราะคนอย่างเขาไม่มีวันปล่อยให้คนที่หมายตารอดพ้นไปจากอ้อมกอดและร่างเปลือยเปล่าหนุ่มแน่นของเขาได้
    ‘พิมพ์จันทร์’ บัณฑิตสาวนักเรียนนอก ลูกคุณหนูผู้แสนพยศและดื้อรั้น  ต้องการจะไปหาลู่ทางเรียนทำเบเกอรีที่ประเทศญี่ปุ่น แต่ติดตรงที่ไม่รู้ทั้งภาษาและถนนหนทาง หญิงสาวไม่มีทางเลือกอื่น จึงตัดสินใจพึ่งพาอาศัยเพื่อนสนิทซึ่งมีอาชีพเป็นสาวขายบริการในบาร์ญี่ปุ่นเพียงชั่วคราว โดยไม่รู้ว่าโชคชะตาจะบันดาลให้เธอต้องมาพบศิลปินหนุ่มเจ้าอารมณ์ ผู้หวังจะใช้เรือนร่างเธอเป็นเครื่องสนองตัณหาจนถึงกับใช้อิสรภาพของเพื่อนสาวมาเป็นเครื่องต่อรอง แต่อย่าหวังเลยว่าผู้ชายจิตใจต่ำช้าอย่างเขาจะได้ครอบครองความสาวของเธอง่ายๆ

“สัตว์ป่า คุณมันใจต่ำ”  ตอนนี้พิมพ์จันทร์ยังดิ้นรนเต็มที่ คิดอะไรได้ก็พ่นวาจาออกไปหวังเพียงให้เขาปล่อยเธอเป็นอิสระ
“ต่ำเหรอ สัตว์ป่าเหรอ งั้นผมจะทำให้ดูแล้วกันว่าสัตว์ป่าอย่างผมทำให้คุณซ่านสุขถึงใจได้มากแค่ไหน” เขารวบตัวเธอลากขึ้นสูงไปทางหัวเตียง ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวผูกข้อมือบอบบางไว้กับลูกกรง แล้วดึงเสื้อนอนเนื้อลื่นที่ค้างอยู่บนตัวของเธอเหวี่ยงออกไปด้านหลัง   
“ได้โปรดนะคะ คุณจะให้ฉันทำอะไร ทำงานหนักมากแค่ไหน ดุด่าฉันยังไงก็ได้ ฉันยอมคุณทุกอย่าง แต่ได้โปรดอย่าทำแบบนี้กับฉัน ฉันไม่ได้ขายตัว ได้โปรดเห็นใจฉันบ้างนะคะ”  เธอพยายามบอกเขา ขอร้องเขาอีกครั้ง น้ำตาเอ่อล้นไหลออกมาเป็นสาย ผิวเนื้อเนียนแดงก่ำ
“อย่าร้องไห้ ผมจะไม่ทำให้คุณเจ็บ” เขาแทบจะหายจากอาการเมายามเห็นน้ำตาของเธอ แต่มันคงสายไปที่เขาจะหยุดและควบคุมตัวเองได้
พิมพ์จันทร์ตาค้างกับสิ่งที่เขาพูด สติที่เหลืออยู่น้อยนิดประมวลคำของเขา  
ไม่ทำให้เจ็บ... ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะหยุด!
“ไม่นะคะ หยุดเถอะ ปล่อยฉัน!” 
นิ้วเรียวสวยของเขาเอื้อมมาซับน้ำตา แล้วลากเลยไปที่ขมับ... แก้ม... ปลายคาง... ลำคอ... ผ่านร่องทรวงที่เบียดชิด
พิมพ์จันทร์แทบจะหยุดหายใจและเดาไม่ออกว่าเขาจะทำอะไรต่อไป   
“หัวใจคุณอยู่ตรงนี้ใช่ไหม” มือเรียวยาวกร้านจากการจับคอร์ดกีตาร์ลากผ่านอกอิ่มไปยังตะขอบราเซียร์ด้านหน้าสะกิดเพียงนิดก็หลุดออกจากกัน!