เวิ้งราตรี / เนียรปาตี / สนพ. ณ บ้านวรรณกรรม

เวิ้งราตรี / เนียรปาตี / สนพ. ณ บ้านวรรณกรรม / 400 - 280 

    วรองค์บอบบางของเจ้าฟ้าหญิงอาทิตยา เจ้าหญิงรัชทายาทแห่งอังศุธร กับเจ้าชายต่างแคว้น ลาลับจากสายตาไปนานแล้ว หากร่างสูงสง่าที่หลบอยู่หลังแนวไม้ห่างออกไปไม่ไกลนัก กลับนิ่งอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน ประหนึ่งว่าร่างนั้นเป็นรูปหล่อสำริดประดับอุทยาน ลมเย็นโชยมาต้องใบไม้ไหว น้ำค้างหยอดย้อยลงสู่ริ้วใบหญ้า หัวใจของศิขรินดั่งถูกเกาะกุมด้วยเกล็ดน้ำแข็งจนปวดชา ดวงตาแสบร้อนในขณะที่กล้ำกลืนก้อนขมขื่นบางอย่างลงไป 

หนาวแสนหนาว หนึ่งภูษา พาอุ่นได้   หนาวฤทัย ภูษาไหน จะคลายหนาว
หนาวลมรัก พัดผ่านไป ไม่คืนเนาว์   หนาวแสนหนาว มีเรารู้ แต่ผู้เดียว

ใช่...เพราะทรงดำรงพระเกียรติศักดิ์ เจ้าฟ้าหญิงแห่งอังศุธรเขาจึงควรถวาย ความรัก
ทุกรูปแบบที่ก่อเกิดในหัวใจให้เป็น จงรัก และ ภักดีมิใช่อย่างอื่นนอกเหนือจากนี้