เขียนทางร้ก / ปภาดา

เขียนทางร้ก / ปภาดา / อินเลิฟ / 209 – 147

เมื่อต้องถูกพ่อเลี้ยงจับส่งไปเป็นเมียของเสี่ยวัยชรา
‘เชิญขวัญ’ หญิงสาวที่แสนจะไร้เดียงสาและไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อนจึงรับไม่ได้
ทำให้หล่อนถูกไล่ออกจากบ้าน 
และมีเวลาหกเดือนในการตัดสินใจสำหรับวิวาห์แบบคลุมถุงชนนี้
แต่ใครจะทราบว่า การหนีเสือของหล่อนจะต้องมาปะจระเข้หนุ่มจอมวายร้ายอย่างเขา
‘อิงครัต’ นักเขียนหนุ่มผู้โมโหร้าย! เกรี้ยวกราด! เอาแต่ใจ! จอมบงการ! และขี้หงุดหงิด!
ซึ่งกำลังอยู่ในช่วงเขียนนิยายรักไม่ออก เพราะถูกแฟนสาวหักอกจนเป็นรอยแผลในหัวใจ

ชายหนุ่มตัดสินใจรับเชิญขวัญเข้ามาในชีวิตด้วยตำแหน่ง ‘แม่บ้านสาว’
หวังเอาไว้ว่าหล่อนจะช่วยแบ่งเบาภาระและจัดข้าวของที่รกรุงรังให้เป็นที่เป็นทาง
ทว่า... เชิญขวัญกลับกลายเป็นแม่บ้านหัวสมองทึบที่ทำอะไรก็ขัดหูขัดตาและไม่ถูกใจไปเสียหมด
จนต้องรองรับอารมณ์อันดุร้ายของเจ้านายหนุ่มอยู่เสมอ
จนกระทั่งริมฝีปากของเขาประกบลงบนริมฝีปากของหล่อนอย่างหวามหวาน
คลื่นแห่งความปรารถนาจึงสาดซัดประสานกันในคืนอันเร่าร้อน
สถานะของเจ้านายกับแม่บ้านสาวสมองขี้เลื่อยจึงจบลงบนเตียงแบบไม่คาดฝัน
ซึ่งเชิญขวัญคิดว่าตนเองคงเป็นได้แค่เพียงนางบำเรอเท่านั้นในสายตาปีศาจร้ายอย่างชายหนุ่ม

แต่สำหรับอิงครัตแล้วนั้น... เขาจะทำทุกทางเพื่อให้แม่บ้านสาวแสนสวย
กลายสถานะมาเป็นแม่บ้านประดับใจของเขาตลอดกาล... ใครหน้าไหนก็หมดสิทธิ์ข้องเกี่ยว!

เชิญขวัญผลักเขาออกสุดแรงพลางลุกขึ้น แล้วจึงหมุนกายหมายวิ่งไปยังประตูห้อง
แต่กลับถูกอิงครัตคว้าเอวไว้จากทางด้านหลัง เขายกตัวหล่อนลอยพ้นพื้น
“ปล่อยฉันนะ!”
“ไม่!”
เขาตอบเสียงเย็นชาพอๆกับใบหน้าเรียบเฉย 
พร้อมกับที่นัยน์ตาสีดำสนิทกลายเป็นเพลิงร้อนที่พร้อมจะแผดเผาหล่อนให้มอดไหม้
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะคุณอิน คุณคิดจะทำอะไรน่ะ!”
หญิงสาวร้องถามอย่างตกใจเมื่อเขาปล่อยหล่อนให้ลงยืนด้วยเท้าของตัวเอง 
ก่อนดันหล่อนไปจนชิดกับประตูระเบียงกระจก 
ที่ด้านนอกมีแต่ความมืดมิดจากเมฆฝนที่ก่อตัวขึ้นเช่นเดียวกับความมืดในใจของอิงครัตในยามนี้
“ทำให้เธอรู้ไงว่าตอนนี้เธอทำให้ฉันเกิดอารมณ์”
“คุณเกิดอารมณ์แล้วมาเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย”
“เกี่ยวสิ... เพราะว่าฉันกำลังจะขอบคุณเธอ ‘ให้ถึงที่สุด’ ยังไงล่ะ”
“หยุดนะ!”